وقتی که داشتم به این فونت و حروفش نگاه می‌کردم مدام من رو یاد نوشته‌های تاریخی و نمایش‌ها و فیلم‌های با این حال و هوا می‌نداخت. اما نمی‌دونستم که دقیق کدوم هست. تا اینکه یه خبری راجع به استاد بهرام بیضایی خوندم و یادم اومد که داستان غم‌انگیز ابوالقاسم فردوسی که بیضایی بهش در «دیباچهٔ نوین شاهنامه» پرداخته چقدر به این فونت می‌خوره. البته از نظر من! این طور شد که اسم «دیباچه» رو انتخاب کردم و در ادامه حالا راجع به خود فونت صحبت می‌کنیم.
فونت فارسی دیباچه یه جورایی صلابت سبک خراسانی رو داره و در عین حال اینکه انگار شیار شیار و شرحه شرحه شده و داره زار می‌زنه، از طرف دیگه اما خودش رو جمع و جور می‌کنه که کم نیاره! به برش‌های مثبت و منفی حروف نگاه کنین که چطور یه فضای سیاه و سفید و متعادل رو ایجاد کرده. وقتی حروف به هم متصل می‌شن پیرو سنت همیشگی نیستن و می‌خوان یه فرم جدید ایجاد کنن. این فونت هم می‌تونه در فضاهای با زمینهٔ تیره و هم روشن استفاده بشه و به نظر من جون می‌ده برای طراحی پوستر و تایپوگرافی و جلد کتاب. من موقع تست کردنش حتی قابلیت‌هایی دیدم که بدون تغییر در حروف، بشه نوشته رو به عنوان لوگوتایپ هم استفاده کرد. ویژگی جالبی که این فونت داره اینه که حروف لاتین رو هم تو خودش داره :) یعنی شما می‌تونین همین فرم حروف رو بدون نیاز به یه فونت لاتین دیگه به راحتی داشته باشین. کیبورد رو می‌ذارین رو انگلیسی و کار تمومه.