اولش در مورد اسم این فونت یه توضیحی بدم. «گَرمالَد» به رشتی و در برخی مناطق گیلان می‌شه همون «فلفل سیاه». و چون کلمه‌اش وزن و حالت خاصی داره و می‌خواستم یکی از فونتها هم اسمش رشتی باشه اینو براش انتخاب کردم که البته به فضای کلی فونت هم می‌خوره: مثل فلفل تند و تیزه! جابجایی و بالا و پایین پریدن حروف از خط کرسی و نقطه‌های ریز و زوایدی که به بعضی از حروف اضافه کردم این حس رو بیشتر تقویت می‌کنه.

پیشنهاد کلی من اینه که برای گرفتن نتیجهٔ بهتر این فونت رو در اندازه‌های خیلی ریز استفاده نکنین. وقتی باهاش بنویسین متوجه می‌شین که برای تیترها و طراحی پوستر و تایپوگرافی می‌تونه حس عدم اطمینان و دلهره و نگرانی رو القا کنه. این فونت فارسی نمایشی می‌تونه یه حال و هوای نوستالژیک هم ایجاد کنه و ما رو یاد متنهای قدیمی بندازه. فواصل کم بین حروف و فشردگی‌شون باعث می‌شه که در فضای کمتری جا بگیرن و توی کادر وزن سنگین خودشون رو تحمیل کنن.